Stap voor stap duw ik mezelf moeizaam de berg op. Tot m’n grote frustratie is er na 5 uur hiken nog steeds geen hut in zicht. Langzaamaan kondigen de tranen in m’n ogen hun aanwezigheid aan en elke poging om ertegen te vechten blijkt tevergeefs. We hebben zoveel kansen gehad om niet met dit plan door te gaan, maar zoals altijd komt spijt helaas te laat. Nu nog omkeren is door het schaarse daglicht niet mogelijk. Wie vreest dat hier een pseudo-therapeutische analyse van een mogelijk traumatische ervaring volgt, hoeft gelukkig niet te vrezen. Natuurlijk keek ook ik uiteindelijk met veel plezier op dit avontuur terug. Alleen is het voldane gevoel waarmee je hart zich achteraf vult nogal moeilijk in te beelden wanneer je  in de laatste 2 kilometer nog zo’n 500 hoogtemeters te gaan hebt. Buckle up, want hieronder neem ik jullie mee op onze prachtige overnight hike naar de Mueller hut!

De Mueller hut in een notendop

Kan je de Mueller hut tijdens de winter bereiken?

De Mueller hut is een populaire hike tijdens de zomermaanden, maar eenmaal de winter in aantocht is gaat de wandeling gepaard met een paar struikelblokken:

• De temperatuur: het kan erg koud worden boven in de bergen. Wij maakten de wandeling aan het begin van de winter en de temperatuur bij de hut zakte dan al tot -10 graden Celcius! Er is geen verwarming of haardvuur aanwezig, dus de temperatuur is zowel fysiek als mentaal een stevige uitdaging. 
• Sneeuw: er zal hoogstwaarschijnlijk sneeuw liggen op het wandelpad. Wij zakten soms tot boven onze knieën door de sneeuw! Wie nog later vertrekt zal sneeuw vinden tot boven z’n middel en het kan zelfs zo erg worden dat je de hut niet eens meer ziet liggen. Het is dus sterk aangeraden om crampons en een ice axe mee te nemen. In het visitor center raadden ze af om de wandeling te maken wanneer je nog nooit crampons en een ice axe hebt gebruikt. 
• In geval van nood: de kans is groot dat je tijdens de wintermaanden helemaal alleen in de hut overnacht. Daarnaast is er eenmaal in de hut geen gsm-bereik. In geval van nood is er wel een radio te vinden waarmee je de park rangers kan bereiken. 
• Fysieke inspanning: hoewel de wandeling in totaal slechts zo’n 10 kilometer is maak je wel heel wat hoogtemeters. De hike is tijdens de zomer al geen lachertje, dus winterse condities maken het er al zeker niet beter op. 
• Lawines: er is altijd lawinegevaar. In het visitor center kan je navragen hoe groot het gevaar is bij vertrek. 
• Ervaring: een bijkomend struikelblok voor ons was dat we nog nooit eerder een overnight hike deden, met een zware trekrugzak de bergen in wandelden of crampons en een ice axe gebruikten. Ideale combinatie dus 😬.

Na lang twijfelen besloten we om raad te vragen bij ‘Alpine Guides’, het enige bedrijf in Mount Cook National Park waar je klimmateriaal kan huren. Veel wijzer werden we niet, want volgens hen konden alleen wij inschatten of de hike voor ons haalbaar was. De tocht omhoog was normaal gezien geen probleem, maar er is één steil stuk dat door de aanhoudende vriestemperaturen gevaarlijk kon worden bij het afdalen. Uiteindelijk kregen onze nieuwsgierigheid en enthousiasme de bovenhand, want voor we het wisten stonden we na een crash course crampons gebruiken en lawinegevaar herkennen opnieuw aan het visitor center. Dit keer om onze permit op te halen!

In de zomermaanden van november tot april moet je je slaapplek online reserveren. De hut is heel snel volgeboekt, dus wees er vlug bij!

A thigh wrenching hike

Door onze lange bedenktijd en het inwinnen van informatie was het al vrij laat wanneer we uiteindelijk aan de hike konden starten. Met 11u30 op de klok hoopten we de Mueller hut nog voor het donker te bereiken. De eerste kilometer volgt een relatief vlak pad door de vallei, dus na een handvol minuten hadden we er al ⅕ van de wandeling opzitten! Ons zelfvertrouwen begon per stap te groeien; dit wordt een eitje! Helaas stonden we al snel weer met onze voetjes op de grond, want na de misleidende kilometer was het tijd voor de 2200 thigh wrenching trappen tot aan Sealy Tarns. Nu, voor onze wereldreis woonden we in een appartementje in Gent op de vijfde verdieping waar geen lift aanwezig was. Trappen krijgen ons niet klein! Maar onze hoop verdween alweer als sneeuw voor de zon, want opnieuw bleek dit lichtpuntje slechts een illusie wanneer we enkele treden zo hoog als ons middenrif omhoog klauterden.

Na 2,5 uur bereiken we eindelijk Sealy Tarns en nemen we een verdiende pauze. Wie nu al wil afhaken en de Mueller Hut van zijn bucketlist schrapt: er is gelukkig één dikke vette silver lining! Het uitzicht is tijdens de volledige wandeling om U tegen te zeggen. Per 10 stappen valt je mond een centimeter verder open van verbazing. Reken dus maar, met die 2200 trappen in het achterhoofd!

Na een deugddoende pauze beginnen we aan het echte klimwerk! Vanaf hier geen trappen meer, maar gewoon een kwestie van de ene voet voor de andere te plaatsen tot we de top bereiken. De blaren op onze voeten beginnen zich enthousiast te vormen; de afdaling die we de volgende dag nog mogen trotseren belooft alvast niet veel goeds. Na een eindeloze klim bereiken we het laatste stuk. Het beruchte steile stuk waar ze ons in Mount Cook Village voor waarschuwden. Door de warme middagzon was de sneeuw hier al wat aan het smelten, maar we snappen maar al te goed dat dit stuk levensgevaarlijk kan worden wanneer het bovenste laagje ‘s ochtends nog compleet bevroren is. Dat wordt dus een kwestie van afwachten. Eenmaal boven is het nog zo’n klein half uurtje tot aan de hut via een – helaas – vals plat paadje.

De Mueller hut

De Mueller hut weet zich tot op het laatste moment schuil te houden, want slechts tijdens de laatste vijf minuten kunnen we eindelijk het langverwachte rode stipje aan de horizon zien blinken. De hut bestaat uit twee aparte gebouwen: één grote hut waar plaats is voor 28 wandelaars met twee slaapzalen en een grote keuken én een kleine schattige constructie in een prachtige setting waar je twee toiletten kan vinden (al vergeet je het mooie uitzicht al snel wanneer je bij -10 graden met je koplamp door de sneeuw moet voor een kleine boodschap).  

We ploffen gretig onze rugzak neer aan de ingang en na enkele seconden is de zware tocht al bijna vergeten. Wat. Een. Zicht. Bergtoppen torenen hoog boven ons uit en de sneeuw maakt van het reeds indrukwekkend landschap een waar alpien paradijs. Al snel wordt de camera-batterij leeg geschoten, verorberen we de wellicht beste hotdogs in ons leven, en maken we ons stilletjes klaar voor een gezellige nacht. (Haha, who are we kidding. Doodvriezen, dat wordt het).

Terwijl Jorne de moedige tocht naar de toiletten aanvat rol ik mezelf op in een bolletje, om zo het kleine restje warmte dat ik nog in me heb zo lang mogelijk vast te houden. Na drie minuten hoor ik de gietijzeren deur met een brute kracht openzwaaien. “NU MEEKOMEN!” Met het enthousiasme van een opgewonden puppy sleurt Jorne me mee naar buiten. Ik probeer te protesteren, want no way dat ik bij deze temperaturen opnieuw naar buiten ga, maar nee zeggen was blijkbaar geen optie. Twee extra fleece-laagjes later wandel ook ik opnieuw het winter wonderland in. Mijn gefrustreerd gemompel vervaagt al snel wanneer mijn ogen afglijden naar de mooiste sterrenhemel die ik ooit in mijn leven zag. Miljoenen lichtpuntjes komen één voor één tevoorschijn wanneer we onze koplampen doven en het melkwegstelsel langzaam al zijn geheimen prijsgeeft. W a u w!

The day after

Na een waanzinnig koude nacht worden we wakker met een vurig ochtendrood op de bergen, de befaamde ‘alpen glow’. Hoewel het uitzicht fantastisch is blijkt uit bed komen een uitdaging op zich. Met veel tegenzin gooien we de toren aan dekens van ons af en springen we in recordtempo in onze fleece-laagjes. De zon zien opkomen in zo’n magische plek, met in de verste verte niemand anders te bespeuren, valt met geen woorden te omschrijven.

Na een snel ontbijtje en een laatste blik op de bergen sleuren we de rugzakken opnieuw op onze rug en beginnen we aan de afdaling. Het is ondertussen al 11 uur en de sneeuw op het steile gedeelte is gelukkig al zacht genoeg om veilig af te dalen. Onderweg ontmoeten we een paar zuchtende en puffende hikers. Hun vraag of het nog ver is moeten we helaas positief beantwoorden. We bereiken Sealy Tarns sneller dan verwacht en genieten van onze lunch in gezelschap van enkele wandelaars die zich enkel tot dit uitzichtpunt durfden wagen. Een keuze die we achteraf maar al te goed kunnen begrijpen.

De 2200 trappen zijn opnieuw moordend en halfweg beginnen mijn spieren moeilijk te doen. Al trillend ga ik trapje per trapje naar beneden en af en toe lijkt het aanlokkelijk om gewoon voor eeuwig op deze plek te blijven zitten. Gelukkig bereiken we na vier lange uren eindelijk ons busje! Wanneer we uiteindelijk onze veel te zware wandelschoenen kunnen uittrekken, volgt er een wel heel deugddoende diepe zucht. Waarschijnlijk het internationaal hoogtepunt onder wandelaars. Ik kan alvast geen waardig alternatief bedenken!

Nog snel een warme douche, een warme maaltijd en daarna welverdiend ons knusse bedje in. Nog steeds in vriestemperaturen, maar dat heeft deze keer geen enkele invloed op ons slaapcomfort. Baby’s maakten geen schijn van kans mocht het op een wedstrijd uitdraaien!

Het besef van wat we volbracht hadden drong pas na een paar dagen helemaal door. Je hoort soms verhalen over vrouwen die geheugenverlies ervaren en de pijn van het bevallen compleet vergeten wanneer die schattige baby eindelijk geboren wordt. Wel, naast labor amnesia zou mountain amnesia ook zeker een plekje verdienen in de Dikke Van Dale. Nu de pijn in onze spieren is verdwenen blijft enkel de trots en vreugde om op zo’n geweldig mooie plek te overnachten ons voor altijd bij. 

Handige tips

Zorg dat je zeker op tijd vertrekt. Zo kan je nog steeds terugkeren indien de hike te zwaar voor je is, de hut ondergesneeuwd zou zijn, of kom je zeker voor het donker aan in de Mueller hut. Vraag voor je vertrekt ook even in het Visitor Center na wat de voorspelde condities van de hike zijn. Hoeveel sneeuw ligt er? Hoe hoog is het lawinegevaar? Wat zegt de weersvoorspelling? Zijn er onverwachte zaken waar je rekening mee dient te houden? Ze zullen je in het Visitor Center ook een uur meegeven wanneer de radio in de hut gecontacteerd wordt. Je geeft dan je naam en de naam van alle andere aanwezigen door aan de ranger. Geen paniek als je de hut nog niet bereikt zou hebben op het afgesproken uur. Dat heeft geen gevolgen. Je vult voor je vertrek ook een document in waardoor de rangers weten wie er in de hut verblijft en wanneer je van plan bent om terug te keren. Bij terugkomst meld je je dan opnieuw aan en zo weten de rangers dat er geen reddingsactie opgestart moet worden 😉.

Beschikbaarheid: reserveer tussen november en april ook zeker vooraf je plaatsje in de hut. De hut is dan zo goed als altijd volzet, dus zonder reservatie moet je diezelfde dag nog terug naar beneden. En dat is pittig! Onderschat de wandeling niet, vooral tijdens de wintermaanden. Doe je wel vaker lange wandelingen? Zijn hoogtemeters niet nieuw voor jou? Schrikt de temperatuur je niet af en heb je de juiste kleding bij?

In geval van nood: tijdens de wandeling heb je bijna constant telefonisch bereik. Eenmaal in de hut valt dat bereik weg. Wie dringend iemand moet contacteren kan gewoon wandelen tot aan de bergkam, dan zou je het signaal opnieuw moeten kunnen oppikken. Of je kan ook altijd de noodradio gebruiken in de hut.

Water: je hoeft zeker geen liters water de berg op te zeulen. Er zijn tonnen met regenwater aanwezig bij de hut. Tijdens de winter kan het voorkomen dat de tonnen volledig bevriezen, maar gelukkig is er sneeuw in overvloed om te smelten! Kook het water wel altijd voor je ervan drinkt, zowel het water uit de tonnen als de sneeuw.

Toch gek hoe de meest uitdagende ervaringen vaak de mooiste herinneringen worden. Ik wou zo vaak opgeven dat ik de tel ben kwijtgeraakt. En toch… wij tweetjes op zo’n belachelijk mooie plek, de zotste sterrenhemels voor ons alleen en wakker worden met het ochtendlicht op de besneeuwde bergtoppen. Beter dan dat wordt het niet.