Het is 16:42 uur op een hete zomerdag en we zijn al zo’n 3,5 uur zwoegend aan het klimmen, wanneer we plots verrast worden door een ijzige wind. Na het oversteken van een bergkam staan we oog in oog met een muur van ijs, waarvan de koude adem ons om het lijf slaat. Hoog daarboven zien we nog net het topje van de Mont Blanc op ons neerkijken, wakend over de piepende en krakende massa eeuwige sneeuw als een onderkoelde Cerberus. Hier blijven stilstaan is goed om te bevriezen, dus klimmen we nog wat verder tot we eindelijk ons doel bereiken: ‘La Jonction’. Deze rots splitst letterlijk een gletsjer in twee, waardoor we zowat volledig omringd worden door een witte zee, zo ver het oog reikt. De tocht naar La Jonction is een van de zwaarste dagwandelingen rond Chamonix. Met ongeveer 1500 meter stijgen in negen kilometer voelt de klim meedogenloos aan, maar nog nooit kwamen we zo dicht bij één van ‘s werelds meest betoverende, maar helaas in sneltempo verdwijnende wonderen van de natuur, de gletsjer.

La Jonction in een notendop

*Deze cijfers zijn gebaseerd op de afstanden wanneer je op de heenweg de eerste 300 hoogtemeters met de kabellift aflegt. Leg je alles te voet af, dan mag je dus rekenen op 300 hoogtemeters en 2 kilometer extra.

Vertrekken met een vleugje nostalgie

De wandeling naar La Jonction start aan de Télésiège Glacier Des Bossons. Je kan van hieruit te voet vertrekken, maar wij beslissen om een klein beetje vals te spelen en de eerste 300 hoogtemeters met de stoeltjeslift af te leggen. De schattige lift lijkt al sinds de jaren 50 niet meer opgefrist te zijn, en ook voor de liftbediende lijkt de tijd al jaren stil te staan. Langzaam stijgend genieten we van het uitzicht en verdringen nog even de gedachte aan de pittige tocht die ons te wachten staat.

Een helse klim

Dat de hike naar La Jonction geen lachertje is wordt ons van meet af aan duidelijk. Tientallen switchbacks lossen elkaar af en even lijkt het alsof we in een eindeloze haarspeldbocht-simulatie zijn beland. Na wat wel een eeuwigheid lijkt, bereiken we een welgekomen rustpunt, berghut ‘Chalet des Pyramides’. Binnen is het er donker, en los van een half opgebrande sigaret, een glas whisky en een krant van enkele dagen oud valt er niemand te bespeuren. Na enkele ogenblikken komt er dan toch een grommend geluid van achter de toog. De waard kijkt ons met één opgetrokken wenkbrauw aan en we bestellen snel twee hemelse Orangina’s. Onze opmerking dat het fantastisch moet zijn om elke dag met zo’n zicht wakker te worden, wordt met een flauwe glimlach ontvangen. Het kleine terrasje biedt nochtans een magnifiek panorama op ons uiteindelijke doel, de witte schittering van Le Glacier Des Bossons. Al lijkt de eindhalte van ons avontuur van hier gezien nog onmogelijk ver voor ons uit te liggen.

Let’s get technical

Met hernieuwde moed zetten we onze tocht voort. Een pauze van het klimmen krijg je echter niet, want het pad gaat gewoon verder steil omhoog. Een paar honderd meter boven de chalet beginnen de bomen dunner te worden en maken ze plaats voor struikgewas en vervolgens open hellingen. Net wanneer we de koele schaduw van de bomen beginnen te missen, worden we getrakteerd op een fris briesje van hogerop.

Net voor we aan het échte klimwerk beginnen, merken we een kleine aftakking in het wandelpad op. Het onopvallende paadje brengt ons echter tot vlak bij het uiteinde van de ijstong! Wie wil kan zijn hand uitsteken en de gigantische massa voelen. We kunnen niet geloven dat andere hikers zich zo hard haasten naar de top dat ze deze ‘verborgen’ schat links laten liggen. Zo dicht bij een gletsjer kwamen we nog nooit. We beslissen dat dit een prima plek is (van een understatement gesproken) om onze lunch binnen te spelen, en genieten in stilte van het spectaculaire uitzicht. Alhoewel, de gletsjer is allesbehalve stil, maar smelt, drupt, hikt en snikt, rommelt, proest en kraakt. Het lijkt wel een eerbiedig ziekenbezoek waarbij de patiënt geen enkele moeite meer doet om te verbergen dat het eigenlijk niet zo goed gaat.

Flink onder de indruk, en opnieuw helemaal opgeladen, beginnen we aan het technische gedeelte van de hike. Gedaan met wandelen, nu start het klauterwerk. Met handen en voeten hijsen we ons verder omhoog de berg op. Vlak voor we ons eindpunt bereiken, passeren we nog de Gîte à Balmat. Op de kaart staat deze plek aangegeven als een onbemande schuilplaats, maar in feite is het niet meer dan een kleine grot onder een rotsblok, waar klimmers zich door de jaren heen hebben verschuild voor sneeuwstormen. De naam is een humoristische knipoog naar Jacques Balmat, die hier sliep met Dr. Paccard toen ze als eersten de Mont Blanc beklommen. Van hieruit is het nog slechts enkele minuten naar La Jonction.

La Jonction

Niets kan je voorbereiden op het uitzicht vanaf La Jonction. Dit uitkijkpunt, vernoemd naar het splitsen van de gletsjer, plaatst je te midden van een veld van ijs en gletsjerspleten. Een ongelooflijk panoramisch uitzicht op de witblauwe massa. Het gepiep en gekraak weergalmt in de diepte onder ons, en minutenlang nemen we het schouwspel gebiologeerd in ons op. Het akelige geluid wordt af en toe onderbroken door een kleine, maar oorverdovende lawine op de bergwanden hogerop. Omdat we opzettelijk in de late namiddag vertrokken, zijn we hier, op de occasionele trailrunner na, helemaal alleen. Naar hartelust kunnen we staren, fotograferen, zwaaien naar paragliders, klimmers proberen te spotten, en wagen we zelfs een voetje op de gletsjer zelf. Wanneer de avond uiteindelijk valt, werpen we een laatste blik op dit kleine paradijs en pakken onze spullen in. Tijd om afscheid te nemen. 

De afdaling

Na deze slopende, maar onvergetelijke ervaring rest er ons enkel nog de urenlange afdaling naar de vallei. We haasten ons om het technische gedeelte nog tijdens de schemer af te ronden en halen opgelucht adem wanneer we opnieuw zachte aarde in plaats van rotsblokken onder onze voeten voelen. Die eindeloze switchbacks voelen in het donker dubbel zo lang en er lijkt maar geen einde aan te komen. Ondertussen is de nacht inktzwart geworden, en worden we nog maar eens overspoeld door spijt voor die keer dat we besloten om ons aan ‘The Blair Witch Project’ te wagen. Hierbij een warme oproep om deze film aan je voorbij te laten gaan indien je van plan bent om ooit in het donker in een bos te hiken.

De kabellift is, zoals we wel verwacht hadden, gesloten wanneer we er opnieuw aankomen, wat onze hike vanzelfsprekend nog een flink stuk langer maakt. Als we dan eindelijk in de verte ons busje zien blinken, overvalt ons een diepe opluchting. Snel stropen we onze flink bezwete laagjes van ons af en kruipen we diep onder de wol. Dat ons busje op een helling van 10 graden geparkeerd staat kan ons deze nacht helemaal niet deren.

Een blik op een gletsjer is zowel een blik op de eeuwigheid als een blik terug in de tijd. Misschien worden de rivieren aan het eind van de ijstongen gevoed door vlokken sneeuw die vielen toen je oma werd geboren, of toen Napoleon in Waterloo ten onder ging. Maar niemand weet of de sneeuw die vandaag op Mont Blanc valt eenzelfde stille getuige zal zijn van pakweg een eeuw aan menselijke geschiedenis. Laat een bezoek aan La Jonction je zowel wegblazen van de schoonheid van de eeuwige sneeuw, als je met de neus op de feiten drukken van de urgentie om ze te beschermen.